Toch maar een teken van leven
Blijf op de hoogte en volg Desiree
11 Augustus 2014 | Tanzania, Arusha
Hoi hoi
Aangezien familie toch graag wat wil horen (en vrienden hopelijk ook;) toch maar een kort reisverslag.
Woensdag 23 juli vertrokken richting Tanzania. Toch even wat anders dan de voornamelijk westerse landen waar ik ben geweest. Na een paar dagen acclimatiseren ben ik naar het huis van de projectleider hier gebracht. Ikzelf zou mijn vrijwilligerswerk bij de apotheek van het St, Elizabeth ziekenhuis gaan doen. Maar er lopen nog meer projecten via de organisaties waarmee ik hier ben. Naast het ziekenhuis, wordt er ook vrijwilligerswerk gedaan bij het community enter/ 'wees'huis. De vrijwilligers die via Khaya/ het andere reizen hier zitten verblijven of bij Charles (de projectleider) of in het community center. Ikzelf zou mijn eerste 1,5 week bij Charles verblijven maar daarna nr het communitycenter verhuizen (minder reistijd en iets gezelliger).
Het ziekenhuis is een 'groot'ziekenhuis, Room-Katholiek, dus elke vrijdag kan je genieten van een mis. Het ziekenhuis heeft 2 apotheekjes. Een voor de gewone patienten en de andere voor HIV/ tuberculose patienten. De gewone apotheek is ong 10m2 groot, even wennen dus. Daar kan prima met 3 mensen tegelijk gewerkt worden. Het aantal medicijnen dat ze hebben valt me mee. De echt essentiele dingen hebben ze wel. De nadere apotheek bestaat uit een kamer en een magazijn (het verloop van de medicijnen is daar vrij hoog dus die apotheek houdt een eigen administratie bij , die veel meer up to date is dan de 'main store' van de gewone ziekenhuisapotheek. )
Mijn werk bestaat vooral uit pillen tellen, bestellingen pakken en af en toe wat administratieve klusjes. Ik heb dus maarbesloten om et ritme van de andere vrijwiigers in het ziekehuis aan te houden; dit houdt in dat ik meestal halve dagen werk. Er zijn trouwens nog veel meer vrijwilligers in het ziekenhuis uit allemaal verschillende landen. Ze hebben nl. graag zo veel mogelijk vrijwilligers, omdat die 100$ moeten betalen om er te mogen werken, een makkelijke bron van inkomsten + goedkope krachten.
Het community center is normaal gesproken een soort preschool, met kinderen van een jaar of 4-10. Het speciale aan de school is dat er ook Engels wordt lesgegeven, wat normaal alleen in dure privescholen gebeurt. Een aantal kinderen verblijft (semi)permanent op het community center. Vandaar ook 'wees'huis. Hoewel de term niet helemaal klopt, veel kinderen hebben nog wel ouders/familie, maar vaak kan er niet optimaal voor de kinderen worden gezorgd. Momenteel verblijven er zo'n 7 kinderen op het community center.
Daar ben ik smiddags meestal te vinden, soms is het gezellig druk, soms is het wel erg rumoerig. Wel krijg je zo echt wat mee van het leven hier.
Omdat ik in een buitenwijk zit, en misschien Tanzania uberhaupt, krijg je wel het 'echte Afrika' gevoel. Zo is lucht is totaal niet schoon (heel droog/ stoffig en overal wordt afval verbrand), zie je overal vrouwen met de meest onmogelijke boodschappen en dergelijke op hun hoofd, word je de hele tijd nageroepen, en leef ik nu al een tijd zonder stomend water (probeer dan maar eens mijn haar te wassen) etc.
Ook hebben we al een keer pech gehad met de taxi omdat die zonder benzine zat (het is echt een sport om op de laatste dampen te rijden).
Ok ik steel hier iemands internet, dus het is wel weer genoeg voor nu;)
Ik hoop dat jullie een beetje beter door hebben waar ik me mee bezig houd. Als jullie vragen oid hebben, post ze hieronder, dan zal ik ze proberen te beantwoorden;)
Tot snel !!
Xx
Aangezien familie toch graag wat wil horen (en vrienden hopelijk ook;) toch maar een kort reisverslag.
Woensdag 23 juli vertrokken richting Tanzania. Toch even wat anders dan de voornamelijk westerse landen waar ik ben geweest. Na een paar dagen acclimatiseren ben ik naar het huis van de projectleider hier gebracht. Ikzelf zou mijn vrijwilligerswerk bij de apotheek van het St, Elizabeth ziekenhuis gaan doen. Maar er lopen nog meer projecten via de organisaties waarmee ik hier ben. Naast het ziekenhuis, wordt er ook vrijwilligerswerk gedaan bij het community enter/ 'wees'huis. De vrijwilligers die via Khaya/ het andere reizen hier zitten verblijven of bij Charles (de projectleider) of in het community center. Ikzelf zou mijn eerste 1,5 week bij Charles verblijven maar daarna nr het communitycenter verhuizen (minder reistijd en iets gezelliger).
Het ziekenhuis is een 'groot'ziekenhuis, Room-Katholiek, dus elke vrijdag kan je genieten van een mis. Het ziekenhuis heeft 2 apotheekjes. Een voor de gewone patienten en de andere voor HIV/ tuberculose patienten. De gewone apotheek is ong 10m2 groot, even wennen dus. Daar kan prima met 3 mensen tegelijk gewerkt worden. Het aantal medicijnen dat ze hebben valt me mee. De echt essentiele dingen hebben ze wel. De nadere apotheek bestaat uit een kamer en een magazijn (het verloop van de medicijnen is daar vrij hoog dus die apotheek houdt een eigen administratie bij , die veel meer up to date is dan de 'main store' van de gewone ziekenhuisapotheek. )
Mijn werk bestaat vooral uit pillen tellen, bestellingen pakken en af en toe wat administratieve klusjes. Ik heb dus maarbesloten om et ritme van de andere vrijwiigers in het ziekehuis aan te houden; dit houdt in dat ik meestal halve dagen werk. Er zijn trouwens nog veel meer vrijwilligers in het ziekenhuis uit allemaal verschillende landen. Ze hebben nl. graag zo veel mogelijk vrijwilligers, omdat die 100$ moeten betalen om er te mogen werken, een makkelijke bron van inkomsten + goedkope krachten.
Het community center is normaal gesproken een soort preschool, met kinderen van een jaar of 4-10. Het speciale aan de school is dat er ook Engels wordt lesgegeven, wat normaal alleen in dure privescholen gebeurt. Een aantal kinderen verblijft (semi)permanent op het community center. Vandaar ook 'wees'huis. Hoewel de term niet helemaal klopt, veel kinderen hebben nog wel ouders/familie, maar vaak kan er niet optimaal voor de kinderen worden gezorgd. Momenteel verblijven er zo'n 7 kinderen op het community center.
Daar ben ik smiddags meestal te vinden, soms is het gezellig druk, soms is het wel erg rumoerig. Wel krijg je zo echt wat mee van het leven hier.
Omdat ik in een buitenwijk zit, en misschien Tanzania uberhaupt, krijg je wel het 'echte Afrika' gevoel. Zo is lucht is totaal niet schoon (heel droog/ stoffig en overal wordt afval verbrand), zie je overal vrouwen met de meest onmogelijke boodschappen en dergelijke op hun hoofd, word je de hele tijd nageroepen, en leef ik nu al een tijd zonder stomend water (probeer dan maar eens mijn haar te wassen) etc.
Ook hebben we al een keer pech gehad met de taxi omdat die zonder benzine zat (het is echt een sport om op de laatste dampen te rijden).
Ok ik steel hier iemands internet, dus het is wel weer genoeg voor nu;)
Ik hoop dat jullie een beetje beter door hebben waar ik me mee bezig houd. Als jullie vragen oid hebben, post ze hieronder, dan zal ik ze proberen te beantwoorden;)
Tot snel !!
Xx
-
14 Augustus 2014 - 12:58
Marlieke:
Jeetje Des, dat is inderdaad heel wat anders dan dat je tot nu toe gewend bent! Het lijkt me wel gaaf om eens een kijkje te kunnen nemen in zo'n andere cultuur. Kun je een beetje leuk met de kindjes daar spelen 's middags? En wat doe je verder op een dag? En hoe is het eten? Hihi, ik heb heel veel vragen, uiteraard nieuwsgierig naar de details. Leuk om te lezen, ik hoop dat je het naar je zin hebt en wat meer te doen krijgt komende tijd. Veel plezier alvast op safari, dat wordt vast fantastisch! Kus vanuit het regenachtige Nederland! -
17 Augustus 2014 - 21:10
VicH:
leuk weer eens een verhaal van jou! Tanzania is een ontwikkelingsland. De zorg om dagelijks bestaan is dan vaak groot; de gemakken die je in het Westen hebt, zoals stromend water zijn er vaak niet. Ook de essentiële voorzieningen als riool en stroom zijn niet altijd stabiel of beschikbaar. Hoe is dat in jouw verblijfplaats? Je vertelt dat ze graag vrijwilligers hebben wegens de inkomsten, heb je al een indruk wat 100 dollar betekent in verhouding gemiddeld maandloon in bv het ziekenhuis?
In verleden was onderhoud van bussen, apparaten en machines niet standaard en daardoor gingen ook veel zaken kapot. Is dat nu anders? De wegen zijn meest onverhard; kun je daar wel redelijk over reizen of is ook daardoor veel oponthoud?
-
31 Augustus 2014 - 10:24
PaulH:
Hi Desiree, Dat is ff wennen, de andere wereld. Wel gaaf om kennis te maken met een andere cultuur. En mee te maken welke ongemakken de mensen daar hebben ten opzichte van wat jij gewend bent. En hoe ze daar mee omgaan. Krijg je ook de gewoontes en gebruiken mee ? En heeft het geloof nog een grote invloed ( je schreef dat in de community dat zo is). In veel landen komen familieleden mee naar het ziekenhuis of moet familie zelfs zorgen voor eten en/ of ander verzorging. Is dat bij jou ziekenhuis ook zo? Je merkt wel dat wij erg nieuwsgierig zijn naar wat je allemaal mee maakt ėn natuurlijk hoe jij dat ervaart. Hoop dat je het naar je zin hebt en ook plezier aan beleeft. Kijk al uit naar je volgende verslag. Liefs van ons allen hier, Paul.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley